ورود سرمایه به آرامش نیاز دارد

اکبر نعمت الهی – در قدیم کسانی که در بیابانها زندگی می کردند براساس یک خرافه چوب دو سری را در جلو می گرفتند و در جهتی حرکت می کردند و معتقد بودند این چوب هرجا به لرزش درآمد می‌توان آنجا آب پیدا کرد. جریان سرمایه هم چنین است هرجا به لرزش بیفتد گمان می‌کند سود آنجاست.

خروج چین از پارس جنوبی یک بار دیگر این حقیقت را به ما گوشزد می‌کند که در کار اقتصاد نمی‌توان چشم انتظار سرمایه‌گذاران نشست. زیرا سرمایه همواره پول و سود را دنبال می‌کند و نمی‌توان در سرمایه‌گذاری مخاطرات کار را بالا برد و در عین حال انتظار سرمایه گذاری دیگران را داشت.

هیچ کشوری در دنیا و هیچ شرکتی نمی تواند بدون ملاحظات شخصی خود به حوزه سرمایه گذاری در کشوری دیگر ورود کند. در همه عرصه ها سرمایه گذار دنبال این است که اگر یک ریال سرمایه گذاری کرده است دست کم از سود مناسبی برخوردار شود. این ربطی به دولتها ندارد.

هرگاه کشوری یا شرکتی به کشوری دیگر ورود می کند نخست دنبال این است که نیازهای خود را برطرف کند و دیگر این که بتواند از سود مناسبی هم بهره مند شود.

معاملات کلان شرکتها با آمریکا و نیز توانایی‌های انکارناپذیر این کشور باعث می‌شود کسی از این حوزه صرف نظر نکند.

چرا فکر می‌کنیم اقتصادهای مختلف به دلیل رابطه با ایران و حتی دوستی‌های‌شان ممکن است قراردادهای سنگین با آمریکا را با خطر روبرو کنند؟

زمانه زمانه عقلانیت است و در سرمایه‌گذاری عقلانیت است که تعیین‌کننده است. مطالعات مختلف برای سرمایه‌گذاری در همین چارچوب انجام می‌شود. به همین دلیل ساده است که باید محیطی امن برای سرمایه گذاری فراهم کرد و نمی توان در محیطی آشفته انتظار ورود سرمایه‌گذاران را داشت.

ورود جریان سرمایه به آرامش نیاز دارد و این حقیقت را عده ای ظاهرا به عمد دچار آشفتگی می کنند. درحالی که سازمان ملل در موضعگیری‌هایش از عقلانیت دفاع می کند عده ای ـ که نمی توان کارشان را اتفاقی دانست ـ ایران را تحت فشار سازمانهای بین المللی قرار داده‌اند: بحثهای حقوق بشری، دخالتهای نابجا در امور برخی کشورها و… حرکاتی سنجیده و در خدمت اعتلای کشور نیست.

این که چرا همزمان با پرونده خاشقچی و عربستان ناگهان حضرات بحثهای حقوق بشری بی مورد را در مقابل ایران قرار می دهند نشان از نفوذ برخی جریانهای وابسته دارد.

ما در یک جهان پیوسته زندگی می کنیم و خیلی از کارها را دیکر در چنین اوضاعی نمی توان و نباید انجام داد.

ع/۲۲