عقرب پتروشیمی گرفتار خیل”کلپتو کرات”ها
فرزین سوادکوهی- درسکانس آغازین فیلم کلاسیک “این گروه خشن”(وسترن جاودانه سم پکین پا -۱۹۶۹)سرگرمی وحشتناک بچه های یک آبادی به تصویر کشیده می شود که در دایره ای ،چند عقرب را به محاصره سیلی از مورچگان درآورده اند تا عقرب ها توسط مورچگان شکنجه شده و در نهایت کشته شوند ویا خود با زهر مرگ آورخویش، خودکشی کنند. این صحنه کل و ماحصل داستان گروهی هفت تیر کش است که برای سرقت به شهری کوچک آمده اند .داستان فیلم از این قرار است که “پایک بیشاب” و دار و دسته اش، به سرقتی دست می زنند،که پایانی جز مرگ ونیستی ندارد.آنها سپس به مکزیک می روند تا قطاری پر از مهمات و اسلحه را برای ژنرالی عصیان گر بدزدند.اما در نهایت با نیروهای زنرال وارد نبردی خونین می شوند و جام مرگ را سرمیکشند.گروه بیشاپ در قامت مردانی اسطوره ای تصویر شده اند که قبل از آنکه دزد تلقی شوند، به بن بست رسیدگانی را می مانند که از ننگ زیر دست بودن و برده گشتن خود را خلاص کرده اند.آن هم در دنیایی که ذره ای شفقت در آن یافت نمی شود.
داستان این فیلم، راقم این سطور را به یاد آشفته بازار اقتصاد کشور می اندازد که در آن گروه ها و افراد مزدور، کمر به خدمت اهل قدرت و پول بسته اند. این روزها در میان این آشفته بازار، حکایت اسف بار بازار محصولات پتروشیمی بیش از هر مورد مشابه دیگر خود را به رخ می کشد تا به چشم خود ببینیم که اهرم های فساد چه به روز مردم می آورند و نهادهای مسئول که گرفتار بندهای پرگره و پیچیده دیوان سالاری باقی مانده از سالیان، فسیل شده اند ، تنها و صم و بکم به نظاره نشسته اند و همچون مسخ شدگان، در انفعال مطلق، فرصت ها را به آتش بی تدبیری و انفعال می سوزانند و تهدیدها را به آب کاهلی و بی تفاوتی سیراب می کنند.
تولید کنندگان محصولات پایین دست پتروشیمی تا خبرنگاران را می بینند با این تصور که شاید از این زمره خیری نصیب شود، زبان به گلایه می گشایند که” ای اهل رسانه چه نشسته اید که با نوسانات نرخ ارز و ورود مرکانتالیست ها و سوداپیشگان به خاک سیاه نشسته ایم.”
آنان گریبان چاک می کنند که محصولی را که تاپیش از این رخدادها –هرچند با چک و چانه و اما واگر- از هزار توی انبارهای پتروشیمی و لابیرنت بورس کالا تهیه می کردند ،حالا باید با چندین برابر قیمت قبل، آن هم به فاصله چند روز از بازار سیاه تهیه کنند و این درحالی است که برخی از آنان که بیشتر از بقیه دستشان به دهانشان می رسد و خرده پولی بیشتر از بقیه هم صنفانشان دارند ، باز هم باید ناز فروشنده گم و گوری را بخرند که تا پیش از این یا در کار معامله ملک و زمین بودند،یا از بانک ها به بهانه تولید، وام می ستاندند و بعد قاچاق و پولشویی می کردند و بعدتر سبیل روابط عمومی ها و کارچاق کن هارا چرب می کردند که نامشان به عنوان خریدار و متقاضی به لیست فروش بورس واردشود.
همان واسطه های کت وشلوارپوشی که در همایش ها برای ما مردم ساده دل سرود “ ایران به خاک خسته تو سوگند، به بغض خفته دماوند “پخش می کنند.همان ریاکارانی که می شود ردشان را از خیابان های منتهی به پتروشیمی های عسلویه و ماهشهر، تا برج های شیک شمال تهران گرفت.
تولید کنندگان خسته و عاصی پایین دست پتروشیمی که از همه جا نا امید شده اند دیده به تابلوی بورس دارند و اعداد و ارقام بده بستان های از ما بهتران را به چشم حسرت تماشا می کنند و به عینه می بینند که از این نمد کلاهی نصیب آنها نخواهد شد.پس یا عطای تولید را به لقایش می بخشند و تسلیم وجذب بازار سیاه وفاسد روز و بده بستان های غیرمولد حاکم می شوند یا همچون عقرب های گرفتار مورچگان فیلم “این گروه خشن” به آب و آتش می زنند و خود را به نیش خویش ،به مرگی جانکاه دعوت می کنند.
آنها حق دارند.چون در زمانه ای که همه متولیان فقط از اقدامات خود تعریف می کنند ودر نهایت تقصیر را به گردن یکدیگر می اندازند(وزارت نفت وشرکت ملی صنایع پتروشیمی با آوردن فاکت از مواد قانونی رسما اعلام می کند که مسئول تنظیم بازار نیست و وزارت صمت که ظاهرا متولی اصلی است می گوید که استراتژی هایش برای تنظیم بازار درست بوده و این بورس کالاست که جولانگاه دلالان شده است و دیگری و دیگری که هرکدام از ماجرا شانه خالی می کنند)نمی توان به چشم اندازی روشن امید داشت.
رسانه ها هم که پیشاپیش وضعشان معلوم است.آنها چنان وابسته صنار سه شاهی رپرتاژها و آگهی ها هستند که قدم از قدم بر نمی دارند.آنها همچون خبرنگاران معروف خود که همواره تیتر یک می شوند و قدر می بینند و بر صدر می نشینند، درست مانند گندم نمایان جوفروش، نهایت چانه زنی شان در این خلاصه می شود که به معاون وزیر بقبولانند که مثلا بورس، گرفتار فساد شده است و شما مسئولان چه نشسته اید که قطار پر از مهمات ژنرال را بردند! وطرفه آن که معاون محترم هم زیر بار این حرف نمی رود و بقیه اهل رسانه هم هاج واج، چشم به دهان قطب محبوبشان دوخته اند که هرچه در این میان گفته شود را به خبری بی رمق تبدیل کنند.خبری که هیچ شوری بر نمی انگیزد وجز غفلت زدگی مضاغف حاصل دیگری ندارد.غافل از این که به زعم و قول تولیدکنندگان صنایع پایین دست، انبوهی از مواد مورد نیاز تولید در انبارها ذخیره( وتو بخوان احتکار) شده است.وانگار نه انگار که حجم معاملات پلیمرها به یکباره پایین می آید درحالی که میزان تقاضا به طور فاحشی افزایش می یابدو به رغم همه تمهیدها فاصله قیمتی بورس کالا با بازار داخلی همچنان شکافی بزرگ درست کرده است.و تو گویی که نه خانی آمده است و نه خانی رفته.
تولیدکنندگان حقیقی ،در سال حمایت از کالای ایرانی،گویی درخلا فریاد می زنند، چرا که هیچ تنابنده ای حرفشان را نمی شنود.
واحسرتا که در این هنگامه ، فقط منافع ملی است که قربانی چپوی افراد و جریانات “کلپتو کرات” شده است .یغما سالاران از دور به صنعت سرگرمی سازی رسانه ها می خندند و “این گروه خشن” همچنان رقص مرگ می کنند.
